Ιδιοκτησιακό

Το κράτος θεωρεί τις δασικές εκτάσεις δημόσιες. Οι πολίτες είναι υποχρεωμένοι να υποστούν μια απίστευτη δικαστική ταλαιπωρία με πολλά έξοδα και αμφίβολα αποτέλεσμα. Η παρόλογη ελληνική νομοθεσία απαιτεί τίτλους κυριότητας από το 1885, εποχή που οι περισσότερες συναλλαγές ήταν προφορικές.  Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας ακόμα και μέχρι το 1960 δεν γινόντουσαν συμβόλαια.  Το 1885 το μεγαλύτερο μέρος της χώρας δεν ανήκε στο  Ελληνικό κράτος.  Έτσι  χρειάζεται αναδρομή σε τίτλους του τουρκικού δικαίου (χοτζέτια, ταπιά κλπ.), διατυπωμένους χειρόγραφα στην αρχαία τουρκική νομική διάλεκτο, η οποία σήμερα είναι πρακτικά εντελώς αδύνατο να διαβαστεί ακόμη και από γνώστες της τουρκικής γλώσσας.

Η αναγνώριση "τεκμηρίου κυριότητας" κάθε ακινήτου στη χώρα υπέρ του Δημοσίου αντιβαίνει σε θεμελιώδεις αρχές της Ευρωπαϊκής και Διεθνούς έννομης τάξης (Σύμβαση της Ρώμης για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Διακήρυξη του ΟΗΕ, σωρεία αποφάσεων του Δικαστηρίου του Στρασβούργου, οι οποίες επιβάλλουν το σεβασμό των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων του απλού πολίτη και δεν αναγνωρίζουν προνομιακά δικαιώματα στα Κράτη σε βάρος των ίδιων των πολιτών τους. 

Ακόμη και αν οι πολίτες σε ελάχιστες περιπτώσεις καταφέρουν να χαρακτηρίσουν το ακίνητο τους ιδιωτικό, δεν μπορούν να κτίσουν διότι απαγορεύεται κάθε μορφής οικιστική οικοδόμηση σε δασικές εκτάσεις.